Overloon-In deze kleine docu vertelt Harry over zijn ervaring tijdens de evacuatie van Overloon. Vanaf het begin dat ze moesten vluchten uit hun huis tot een half jaar later wanneer ze eindelijk weer naar thuis mochten terugkeren.
Samen maken we deze weg nog eens om een beeld te krijgen waar hij en de andere vluchtelingen lange tijd onderdak hebben gevonden.Tijke van Perlo & Jan Goemans hadden nog een aantal vragen over de evacuatie en bevrijding van Overloon welke Harry tijdens een bezoek aan het Oorlogsmuseum Overloon beantwoord heeft.bron: www.youtube.com
INTERVIEW ‘Dit zijn flarden van een oorlogsverhaal’
OVERLOON | Het is deze maand precies 76 jaar geleden dat de Slag om Overloon, en de daarbij komende evacuatie, plaatsvond. Harry Beckers was negen jaar, maar het staat voor eeuwig in zijn geheugen gegrift. Samen met jeugdige mede-Overlooners Jan Goemans en Tijke van Perlo spelen Harry en zijn herinneringen de hoofdrol in een minidocumentaire over de evacuatie.
“We waren vertrokken vanuit buurtschap de Heij bij Maashees, daar moesten we namelijk een tijdje bivakeren. Het was eind oktober, de frontlinie was inmiddels opgeschoven, en we liepen we richting Meerlo. Onderweg passeerden we een appelboomgaard. Onderaan die bomen lagen appels, van die inmiddels wat zachtere. Appels zoals je ze nu niet in de supermarkt zou zien liggen. Omdat het herfst was lag alles voor het oprapen, dus wij hebben die appels gewoon gepakt en opgegeten.”
Details, ontzettend veel details gebruikt Harry om zijn toch al niet oninteressante verhalen verder van smaak te voorzien. In geuren en kleuren vertelt de 85 jarige Overlooner hoe hij als 9-jarige de evacuatie van Overloon heeft meegemaakt. Hoe ze zijn gelopen, wie ze tegenkwamen en met wie ze zelf waren. Die eindeloze stroom aan details maakt de verhalen uniek, levendig en geloofwaardig. Maar het roept ook vragen op. Niet alleen over de oorlog zelf, maar ook over Harry. Meermaals kijken Jan en Tijke elkaar verbijsterd aan. “Hoe kan het dat u dit nog weet?” In antwoord haalt Harry zijn schouders op, alsof het ook voor hem raadsel is. Maar hij is dankbaar voor deze bijzondere gave, en vervolgt rustig maar passievol zijn verhaal.
“Bij die boomgaard werden we opeens verrast door het geloei van die nebelwerfers. Daar waren de Duitsers op dat moment mee aan het schieten. Zes van die raketten werden er telkens afgevuurd richting de frontlinie. Ik wist dat die raketten ongeveer 5 a 6 kilometer verderop neer zouden komen. Precies waar wij vandaan kwamen….” Nog voor Harry de indrukwekkende reis verder uitlicht schiet er nog een fijn detail te binnen. “Die raketten, die hadden van die die hulzen. Bij het afvuren braken die open. Mijn toenmalige buurman, die nu in Venray woont, had zo’n huls in zijn tuin staan. Die was heel sierlijk opengebarsten!”
Bij het begin van de oorlog was Harry vijf jaar oud. Daarvan geeft hij toe niet veel meer te herinneren. Maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd met uitgebreide hoofdstukken uit de tijd van de bevrijding. Meermaals spreekt Harry de woorden “Dit zijn flarden van een oorlogsverhaal”, waarmee hij aangeeft ook bij lange na niet alles meer voor de geest te kunnen halen. Maar de meest indrukwekkende beelden spelen zich nog als een film af in Harry’s hoofd.
“Tijdens de luchtgevechten moest ik altijd naar binnen van mama, het was niet veilig. Maar mijn vader en oom, die gingen dan buiten staan kijken. Dat was toch wel spektakel. Vanuit het raam kon ik dan alsnog veel van de actie meekrijgen. Bijvoorbeeld wanneer er uit die vliegtuigen allemaal witte zakdoekjes vielen. Dat waren natuurlijk helemaal geen zoekdoekjes. Het vliegtuig zat in de problemen en de bemanning sprong zich in veilig. Maar ik kan me ook nog goed herinneren, alsof het gisteren gebeurde, dat er bij een luchtgevecht werd geschoten. Het ging er flink op los met duimdikke patronen. Een aantal kwamen ook diep in de lindeboom bij ons in de buurt. Zeker wel zes centimeter in de stam.”
De documentaire
Als het aan Harry, of zijn aandachtige publiek ligt, blijft hij tot na ver na zonsondergang doorgaan met vertellen. Het is enkel de klok die nog een enigszins remmend effect heeft op Harry. Om de verhalen niet verloren te laten gaan is er een korte documentaire gemaakt over de wandelende oorlogsencyclopedie. Het is de taak van de jeugd om de verhalen door te geven, dus een video leek een logischere keuze dan een boek. Hierom gingen Harry en dochter Bianca op zoek naar een productieteam. Het was het Grafisch Lyceum in Rotterdam die met enthousiasme reageerde op de oproep van het duo. Een interne advertentie leidde uiteindelijk tot een zestal geïnteresseerde studenten, waarvan Wesley Spruit en Jonathan Breijer uiteindelijk de uitverkorene waren.lees het heel INTERVIEW op bron:https://www.kliknieuws.nl/regio/maasdriehoek/170593/-interview-dit-zijn-flarden-van-een-oorlogsverhaal-